Mięta pieprzowa

Mięta pieprzowa lub potocznie mięta lekarska to bylina należąca do rodziny wargowych. Na świat przyszła po skrzyżowaniu mięty nadwodnej z miętą zieloną. Uprawiana jest w całej Europie, Azji, Australii oraz Ameryce Południowej. Wyrasta zazwyczaj na wysokość od 30 do 90 centymetrów. Mięta pieprzowa z odmiany „Mitcham”, która jest najbardziej popularna pochodzi z Anglii z miejscowości leżącej w hrabstwie Surrey. W strefie umiarkowanej możemy wyróżnić około 25 gatunków mięty a w samej Polsce 8. Najbardziej znane to: mięta, kędzierzawa, okrągłolistna, zielona itp. Największe jednak znaczenie ma mięta pieprzowa.

Uprawa mięty nie jest trudna. Rozmnaża się z rozłogów. Zazwyczaj przyjmuje się bardzo łatwo jednak należy zadbać o ich pochodzenie i kondycję zdrowotną, gdyż często ulega rdzy miętowej, którą trudno wyleczyć. W warunkach domowych najłatwiej mięte uprawiać w skrzynkach balkonowych lub dużych doniczkach, obficie zasilając i podlewając, ponieważ mięta lubi wilgoć. Możemy także używać mięty zebranej podczas letnich spacerów. Można przyrządzić z niej napój o smacznych i odświeżających walorach. Świeżo zerwane listki mięty zalewamy wrzątkiem a napar piejmy na ciepło lub na zimno. Świetnie chłodzi podczas upałów.

Jeżeli chcemy suszyć mięte, ścinamy jej gałązki lub same liście w momencie gdy pączki kwiatowe się jeszcze nie rozwinęły. Najlepiej zbierać w suchy, słoneczny dzień przed południem. Zebrane zioła suszymy w cieniu w temperaturze nie przekraczającej 30 stopni.
Mięta wykorzystywana jest niemalże wszędzie. Poszukiwana jest przez przemysł farmaceutyczny, perfumeryjny, kosmetyczny, spożywczy, cukierniczy i spirytusowy. Najczęściej możemy spotkać ją w postaci herbatki, myjąc zęby, w cukierkach lub gumie do żucia.

Surowcem zielarskim mięty wykorzystywanym w ziołolecznictwie są jej liście i ulistnione szczyty pędów. Zawierają m.in.: do 4% olejku lotnego, do 12% garbników, kwasy organiczne, karoten, rutyna, apigenina, betaina i inne. Mięta ma bardzo szerokie zastosowanie. Zawarty w ziele mentol działa bakteriobójczo. Ponadto roślina działa przeciwbólowo, pobudza zakończenia nerwów czuciowych w skórze i błonach śluzowych. Użyta miejscowo daje uczucie chłodu. Ponadto pobudza wydzielanie soków trawiennych w żołądku i dwunastnicy. Działa wiatropędnie, pobudza wydzielanie żółci i obniża ciśnienie krwi.

Miętę zatem możemy stosować przy takich dolegliwościach jak: zaburzenia trawienne, nadciśnienie, chrypa, kaszel i krztusiec, gorączka, drgawki nerwowe, zaburzenia miesiączkowania, nerwobóle, migrena, bezsenność, zaburzenia nerwowe, czkawka, nudności i wymioty, żółtaczka, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego oraz dróg żółciowych, nieżyty żołądka i jelit, kolka jelitowa i wzdęcia. Zewnętrznie możemy stosować na schorzenia skóry i błony śluzowej, do płukania gardła, dziąseł i migdałków, do okładów przy kontuzjach, przy czyrakach, wykwitach skórnych i nerwobólach.

Napar z mięty przygotowujemy wrzucają do szklanki 3 – 5 gramów liści, następnie zalewamy wrzątkiem. Piejmy 2-3 razy dziennie po pół szklanki.

Jeżyna fałdowana

Jeżyna fałdowana to gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Pochodzi z Europy. Na terenie Polski jest to roślina spotykana na całym niżu, a także w niższych partiach górskich. Najczęściej można ją spotkać w lasach, zaroślach oraz przydrożach.

Ma kolczasty krzew. Kolce są średniej wielkości, nagle zaostrzone i nieco zakrzywione. Owoce jeżówki są jak najbardziej jadalne a zarazem bardzo smaczne. Jest to także roślina lecznicza. Surowcem jej są owoce jeżyny oraz jej liście.

Wewnętrznie napary z liści jeżyny można stosować wleczeniu biegunek i nieżytów żołądka. Owoce jeżyny są polecane przede wszystkim rekonwalescentom jako środek dietetyczny, wzmacniający organizm i poprawiający trawienie. Roślinę można także stosować zewnętrznie na trudno gojące się rany, owrzodzenia skórne – jako środek pomocniczy, a także na afty, stany zapalne gardła, jamy ustnej i dziąseł.

Preparatu z jeżyny fałdowanej nie wolno stosować po terminie ważności. W sprzedaży farmaceutycznej są dostępne liście jeżyny jako zioło pojedyncze.